De Nederlandse activiste Roos Ykema, die meereisde met de Global Sumud Flotilla naar Gaza, kreeg flink wat aandacht toen ze na haar terugkeer een emotionele toespraak hield. In haar betoog sprak ze over opluchting nu “niet langer in de loop van een geweer” te hoeven kijken, maar in plaats daarvan “klappende handjes en aanbiddende gezichtjes” te zien. Ze plaatste haar rede op Instagram en kreeg daar veel positieve reacties, maar elders leidde de video tot kritiek en ongemak.
Critici beschuldigden Roos van het voeren van een ‘narcistische speech’. Ze suggereerden dat haar woorden meer over haarzelf gingen dan over het leed dat zij beweert aan te kaarten. In reacties viel te lezen: “How can I make this about me?” — een vraag die de toon zette voor veel negatieve discussies.
Nederlandse activiste Roos wekt irritatie door speech
Het incident toont hoe gepolitiseerde uitingen van activisme publiekelijk op scherp worden gezet. Wat bedoeld is als getuigenis of getuigenwerk, kan al snel verworden tot onderwerp van veroordeling — vaak los van de kernboodschap. De meningen over Roos’ speech blijven verdeeld, maar de discussie laat zien hoezeer het publieke debat over Palestina ook draait om wie spreekt en hoe hij of zij dat doet.
